Θεέ μου, στούς γύφτους ξεφανερώνεις τό κάλλος Σου...
ΤΕΛΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Νενανώ τά συστατικά τῶν οὐράνιων ἤχων
ἕνα μακρόπνοο τερερέ στήν ἄκαπνη συντέλεια
γοργά καί δίγοργα καί τρίγοργα
νέε νέ... νέ νέ /μηχανισμός ἀπολαύσεως/
ἕνα τερερέ δίπλα-δίπλα στό Ὀκτωήχι τῆς τουρκοκρατίας
πλαταίνοντας τίς ὀλονυχτίες τέρπει τερερέ τά χριστεπώνυμα
νανά... νανά, ἅγια... Δόξα καί Νῦν ἑννεάσημος ὁ μάχιμος
ρυθμός ἐκεῖθε
νέ νέ... νέ νέ /χορίαμβος-νηρηίδα/
ὁ μείζων καί ὁ ἐλάχιστος ἡ πεταστή χειρονομούμενη
τό παλαιό πολυσύλλαβον ἀπήχημα
μ' ὅλα τοῦτα βγῆκαν οἱ Παπαφλέσσηδες κι οἰ Κολοκοτρωναῖοι.
Φαρέτριον 1981
Νἰκος Καροῦζος
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ... ἅγιος Ματθαῖος Σιναϊτῶν...
Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός,
οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια·
ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις,
τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ,
ἐν ᾗ ἐστερέωται.
... Ἐπέμενε μάλιστα πώς ὁ χρωματισμός δέν ἐξαρτιέται ἀπό ποῦ μπαίνουν τά χρώματα, ἀλλά ἀπό τό ποῦ μπαίνουν οἱ φωτισμοί καί οἱ σκιές, καί ὅλα ἐξαρτιοῦνται ἀπό τή μορφή καί τό περίγραμμα τῶν βασικῶν γραμμῶν - μέ τήν ἔννοια, ὑποθέτω, πώς τό χρῶμα παίρνει τή λάμψη ἤ τό βάθος του ἀνάλογα μέ τό ποῦ βρίσκεται· στό φῶς ἤ στή σκιά...
W.B Yeats
Mετάφρ. Λ. Καμπερίδης
Ἱερός Ναός Ἀναλήψεως Μοχοῦ...
Μιά πνοή μιά διάθεση νά σέ χορτάσω
Ἔχω οὐρανέ μου
Μιά πνοή μιά διάθεση νά σ' ἀγκαλιάσω
Νά σηκωθῶ ἀπ' τή γῆ μέ τούς ἀνθρώπους
Τά ζῶα καί τά φυτά στόν ὕπνο μου νά τά φυλάω
Πού θά τά θρέφει καί θά ΄ναι ζεστός.
Γ. Σαραντάρης
Μονή Παναγίας τῆς Κερᾶς... ἑορτάζουσα.
Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρθενία,
καὶ ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα·
ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε ἀμφότερα ᾠκονομήθη.
Διὸ σε πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς,
ἀπαύστως μακαρίζομεν.
Ἁγίου Πνεύματος...
...κι ἀξάφνου ὅντέ ΄ς πλιά κακή στράτα ΄ναι μπερδεμένος,
πάρουσι φῶς τά μάτια ντου, ξετυφλωθῇ ὁ καημένος,
πασίχαρος, καλόκαρδος κι ἐλεύτερος γυρίζει,
τοῦ ἥλιου νά δώσῃ φχαριστιά, γιατί τό φῶς γνωρίζει.
Ἐρωτόκριτος, στίχ. 1450
* στόν Θανάση, πού καθίσαμε στό ἴδιο τραπέζι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Λειτουργία στό σπήλαιο τῆς ἁγ. Φωτεινῆς, Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017
ΓΛΕΝΤΙ
Ἡ ἀλήθεια εἶναι γλέντι δίχως τέλος
Κι εἶν' ἡ καρδιά μας ἕνα στόμα
Πού καταβροχθίζει τά πάντα
Μά δέν χορταίνει.
Γ. Σαραντάρης
+Ψυχοσάββατο......
Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον Χριστέ, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, Ἐμμανουήλ, Μαρίνας, Νικολάου, Μαρίας, Σοφίας, Γεωργίου, Ἐλένης, Χρυσάνθης, Ἰωάννου, ἱερ. Θεοδώρου, Σταυρούλας, Ἡλία, Μαρίας, Κατερίνας, Σταύρου, Δέσποινας, Γεωργίας,Ἐμμανουήλ, Καλλιόπης, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.
Καλοί Λιμένες.....
Ἐν ἱκαναῖς δέ ἡμέραις βραδυπλοοῦντες καί μόλις γενόμενοι κατά τήν Κνίδον, μή προσεῶντος ἡμᾶς τοῦ ἀνέμου, ὑπεπλεύσαμεν τήν Κρήτην κατά Σαλμώνην, μόλις τε παραλεγόμενοι αὐτήν ἤλθομεν εἰς τόπον τινά καλούμενος Καλούς Λιμένας, ᾧ ἐγγύς ἧν πόλις Λασαία.... Πράξ. 27.7,8
Καλό χρόνο......
Ἔχω δεῖ τόν οὐρανό.......
Ἔχω δεῖ τόν οὐρανό μέ τά μάτια μου
Μέ τά μάτια μου ἄνοιξα τά μάτια του
Μέ τή γλώσσα μου μίλησε
Γίναμε ἀδερφοί καί κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι καί δειπνήσαμε
Σάν νά ἦταν ὁ καιρός ὅλος μπροστά μας
Καί θυμᾶμαι τόν ἥλιο πού γελοῦσε
Πού γελοῦσε καί δάκρυζε θυμᾶμαι.
Γ. Σαραντάρης
Γ. Σαραντάρης
Ἅγ. Ματθαῖος, Σιναϊτῶν....
Μνήσθητι τίς μου ἡ ὑπόστασις·
μή γάρ ματαίως ἔκτισας πάντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων ;
Θυμήσου πώς
μᾶς ἤκαμες λίγο καιρό νά ζοῦμε·
ἄδικα
μήπως ἤπλαθες τσ’ ἀνθρώπους πού γενιοῦνται ;
Ψαλμός 88, 48
Ἁγίου Ἰωαννικίου τοῦ μεγάλου.... πρός Βαχό....
Κι ἄν τύχει ξημερώματα ὁ ἥλιος νά ροδίζει,
κι ἄν εἶναι λιοβασίλεμα κι ὥρα πού μοχριάζει
καί γείρεις κι ἀποκοιμηθεῖς κι ὕπνος γλυκύς σέ πάρει,
μέσα στό ὄνειρο γροικᾶς λαγοῦτα πού κτυποῦνε.
Δέν εἶν' ἀλήθεια ὄνειρο καί ξυπνητός γροικᾶς το
κι ἀκλούθηξέ του τοῦ σκοποῦ κι ἐκεῖνος θά σέ βγάλει
στόν τόπο τόν πανέμορφο......
Γιάννης Βάρδας
Τοῦ Χριστοῦ, Κεφάλι 2012
Ὤ, ἡ καρδιά μου φύτρωσε!
Τή βλέπω
Τώρα θά σοῦ μιλήσω πιά
Μέ τήν καρδιά μου
Μέ τήν καρδιά μου
Θά σ' ἀγαπήσω
Κι ὁ ἄνεμος
Ὁ ξένος
Ἄς βρίζει τά σύννεφα
Ἄς κατεβάζει νερά
Νά πλημμυρίσει ἐμᾶς
Τούς ἀπλημμύριστους!
Γ. Σαραντάρης, 29.7.40
Ψαλτήρι....
 |
| Φεγγαρόφωτο ἐψές τό βράδυ.... |
Ἔστρεψας τόν κοπετόν μου εἰς χαράν ἐμοί,
διέρρηξας τόν σάκκον μου καί περιέζωσάς με εὐφροσύνην.
Ἐσύ, τόν θρῆνο
σέ χαρά σάν θές τόν μεταλλάσεις,
τά μαῦρα ροῦχα
μοῦ ΄σκισες καί στά λευκά μ' ἀλλάσεις.
Ψαλμ. 29,12
Δίχως Ἐσένα
Ἐλθέ ὁ μόνος πρός μόνον
ὅτι μόνος εἰμί
Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος
Ἄν δέν προϋπῆρχε τό φῶς
τί νόημα θά 'χε τό μάτι ;
Ἄν δέν μέ περίμενες στή στροφή τοῦ δρόμου
ποιός ὁ λόγος μιά ζωή νά στολίζομαι
καί νά βιάζομαι γιά τό ραντεβοῦ ;
Δίχως Ἐσένα δέν εἶμαι ἁπλά μόνος·
Εἶμαι ἀνεξήγητος
αὐτοκαταργούμενος
ὁλωσδιόλου περιττός !
Σ.Σ Χαρκιανάκης-Σπηλαιώδη Τοπία
Δόμος
Ἀπό τούς Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ.....
 |
| Χείρ Μιχάλη Βασιλάκη |
Σ' ἐσένανε,
τόν Κύριο, πολλές φορές φωνιάζω,
δέομαι καί προσεύχομαι καί βαριαναστενάζω.
Ἴντα τό θές
τό αἶμα μου νά τρέξει ἅμα μέ σφάξεις,
ἴντα θά
κάμεις τό κορμί στόν τάφο σάν τό θάψεις ;
Μπάς καί σ’ ὑμνεῖ
τό λείψανο, τό χῶμα τί τό νοιάζει,
ποιός θά μιλεῖ
γι' ἀλήθειες σου, ποιός θά σέ λογαριάζει ;
Καί μ' ἄκουσε
ὁ Κύριος, κι ἦρθε κι ἐλέησέ με,
κι ἔγινε ὁ
προστάτης μου, γιατρός μου κι ὕγιανέ με.
Χαρά ‘κανες
τόν θρῆνο μου, γέλιο τό κάθε κλάμα,
στά ἄσπρα ροῦχα
μ' ἔντυσες καί μοῦ ΄σκισες τά μαῦρα.
Κι ὅπως στήν
ζήση θά σ' ὑμνῶ, τήν λύπη θά ξεχάσω.
Ψαλμός 29, 9.13
Ἡ φωτιά τῆς ἀνατολῆς
 |
Πορίζει ὁ ἦλιος την αὐγή, σιγά σιγά ψηλώνει,
μἀ ὅπου θωρεῖ ἐκεῖ κεντά, τήν δύση μαχαιρώνει.
'Ελθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή,
ἐλθέ μόνος πρός μόνον,
ὅτι μόνος εἰμί,
καθάπερ ὁρᾶς !
Ἐλθέ ὁ χωρίσας με ἐκ πάντων καί ποιήσας με μόνον ἐπί τῆς γῆς,
ἐλθέ ὁ γενόμενος πόθος αὐτός ἐμοί καί ποθεῖν σε ποιήσας με,
τόν ἀπρόσιτον παντελῶς !
Ἐλθέ ἡ πνοή μου καί ἡ ζωή,
ἐλθέ ἡ παραμυθία τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς,
ἐλθέ ἡ χαρά και ἡ δόξα καί ἡ διηνεκής μου τρυφή !
Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, εὐχή στό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἐγκαινίζεσθε ἀδελφοί.
Και τον παλαιόν ἄνθρωπον ἀποθέμενοι,
ἐν καινότητι ζωῆς πολιτεύεσθε,
πᾶσι χαλινόν ἐπιθέντες,
ἐξ' ὧν ὁ θάνατος.
Πάντα τα μέλη παιδαγωγήσωμεν,
πᾶσαν πονηράν τοῦ ξύλου,
βρὼσιν μισήσαντες και διά τοῦτο μόνον,
μεμνημένοι τῶν παλαιῶν,
ἵνα φύγωμεν.
Οὕτως ἐγκαινίζεται ἄνθρωπος,
οὕτω τιμᾶται ἡ τῶν ἐγκαινίων ἡμέρα.
ἐκ τῶν στιχηρῶν τῶν ἐγκαινίων
Οίκογενειακή φωτογραφία
Ἀρχή μοι και ὑπόστασις, το πλαστουργόν σου γέγονε πρόσταγμα. Βουληθείς γαρ ἐξ ἀοράτου τε, και ὁρατῆς με ζῶον συμπῆξαι φύσεως, γῆθεν μου το σῶμα διέπλασας, δέδωκας δε μοι ψυχήν, τῆ θεία σου και ζωοποιῶ ἐμπνεύσει....
Ἰωάννης Δαμασκηνός
Eί ζωγραφεῖν τίς ἤθελεν σε, Παρθένε
ἄστρων ἐδεῖτο μᾶλλον ἀντί χρωμάτων,
ἵν' ἐγράφης φωστῆρσιν ὡς φωτός πύλη
ἀλλ' οὐχ ὐπείκει ταῦτα τοῖς βροτῶν λόγοις
ἅ δ' οὖν φύσις παρέσχε και γραφῆς νόμος,
τούτοις παρ' ἡμῶν ἱστορῆ τε και γράφη.
Κωσταντ. Ρόδιος, 9ος αίών
Ἄν κάποιος ἤθελε να σε ζωγραφήσει, Παρθένε,
θα χρειαζόταν το φῶς τῶν ἄστρων και ὄχι τῶν χρωμάτων
ὥστε, σάν Πύλη τοῦ φωτός, να σε ζωγράφιζε με φῶς,
ὅμως τα οὐράνια σώματα δεν ὑπακούουν στα λόγια τῶν θνητῶν
με ὅσα μᾶς ἐκχώρησαν οἱ νόμοι τῆς ζωγραφικῆς κι ἡ φύση,
μ΄ αὐτά ὁ ἄνθρωπος θα σ΄ ἱστορήσει και θα σε ζωγραφίσει.
Subscribe to:
Posts (Atom)